Sonnet 109 / William Shakespeare

INoem toch mijn hart nooit vals, al lijkt mijn vlam
In mijn afwezigheid zwak licht te geven,
Weet dat ik van mijzelf nooit afscheid nam,
Noch van mijn ziel die in jouw hart mag leven.
Daar is mijn liefde thuis en als ik mij
Op reis laat gaan, die reis voert weer naar huis,
op tijd, en niet zo ongewis als hij,
breng ik het water waar 'k mijn smet mee kuis.
Al heerste in mijn aard elk kwaad waardoor
't bloed van de mens belaagd wordt, denk toch niet
dat ik daardoor zo vreemd kon zijn ontspoord
dat ik om niet mijn hoogste goed verliet.
Want niets biedt mij dit mateloos heelal
dan jou, mijn roos, jij bent mijn één en al.

<< beeldgedicht